Onbekende verhalen

Met de Kerst net weer achter ons en de jaarwisseling in het vooruitzicht is het ook de tijd van terugkijken, terugkijken naar wat het afgelopen jaar ons gebracht heeft.

Dat mag en dat is goed.

Het is goed om daar in een periode van bezinning even bij stil te staan, er de tijd voor te nemen.

In onze maatschappij worden we vaak al zoveel geleefd, laten we ons vaak ook zoveel leven.

Het is de kunst om dan de essentie niet uit het oog te verliezen, tijd te nemen voor oude en nieuwe verhalen.

In onze missie staat onder andere dat wij in onze veredeling een hoger teelt- en marktrendement voor de gehele keten nastreven en inspirerend woon- en leef plezier voor de consument. In onze communicatielijnen is de hashtag #kwekeringoedemarktpositiebrengen een inmiddels veelgebruikte. En dat is geen loze kreet, dat is wat wij doen, waar wij voor staan.

Als we terugkijken kunnen we constateren dat wij zowel nationaal als internationaal meer in beeld komen bij kwekers, en niet alleen vanwege onze sterke genetica.

Van veel groter belang is het actief meedenken met “onze” kwekers, hen actief ondersteunen in teelt, verkoop en marketing, samen verbindingen aangaan. Lokaal en regionaal in binnen- en buitenland. En dat doen we met overtuiging. Een overtuiging die is verankerd in onze bedrijfshistorie en een overtuiging die voor ons ook in de toekomst van essentieel belang is.

Ook het samenspel met andere ketenpartners is meer en meer strategisch geworden en deze gezamenlijke ontdekkingsreis is nog lang niet afgelopen.

We hebben het afgelopen jaar veel geleerd over tuincentra en de wondere wereld van de bloemisten. Wat hebben we in Nederland toch veel kwaliteit in huis als het om de sierteelt gaat.

En wat mogen we er met z’n allen trots op zijn dat we internationaal overal in beeld zijn.

Haute-couture, de uitreiking van de Nobelprijs, de jaarlijkse Paastoespraak van de Paus, de vele sportevenementen, overal en altijd zijn er Nederlanders aan het werk of er nauw bij betrokken.

We hebben het dan over mensen, mensen die dit allemaal met passie en overtuiging doen, omdat ze erin geloven, omdat ze de schoonheid van bloemen en planten zien.

Die passie gaat van zaadje of stekje tot plant en vandaaruit verder, verder de keten in tot de eindbestemming, die steeds weer unieke consument die eigenlijk de ultieme hoofdprijs heeft.

De hoofdprijs, de som van al die passie bij elkaar opgeteld, al die vaardige handen, al dat geduld, de uren, weken, maanden of jaren waarin het product zo heeft kunnen uitgroeien tot die ene speciale creatie op tafel, in de vensterbank of op het terras.

De spil in deze keten is de kweker. Zonder kweker heeft een veredelaar of jonge plantenproducent geen bestaansrecht. Zonder kweker geen veiling. Zonder kweker heeft de bloemist, toparrangeur, tuincentrum of supermarkt geen bloemen of planten om te verwerken.

Zonder kweker zijn er weinig of geen bloemen om op tafel te zetten, geen kamerplanten.

Dàt verhaal vertellen en verbeelden is vaak nog te onbekend en verdient het om verteld te worden.

En dat is wat we ook het komend jaar nog veel meer zullen gaan doen..

Het verhaal van………

Ik wens iedereen een hele fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2016

Een liefdevolle Kerst…

Kerst, die zo bijzondere dagen komen dichterbij.

In de winkels en ook online kun je het al lang niet meer missen.

Weelderige etalages vol ideeën en inspiratie, het ene nog mooier dan het andere..

Ik weet nog niet precies wat ik ga doen dit jaar.

Natuurlijk wel een kerstboom, en dan ook een echte, een traditionele “gewone” kerstboom.

Geen blauwspar, geen Nordmann en geen kunst.

Nee, die voor mij enige en echte kerstboom uit mijn jeugd, een gekoesterde traditie.

En dan het jaarlijkse dilemma van de kleur van de ballen, in rood en brons of toch zilver en wit?

Kaarsjes en lichtjes, véél lichtjes, en natuurlijk een paar kerststukken.

Ik vond het altijd al heel leuk om voor de kerst zelf aan de slag te gaan met eigen creaties, ook zo’n traditie van vroeger waarin ik samen met mijn moeder kerststukjes mocht maken.

En elk jaar weer, ongeacht omstandigheden of drukte, horen die eigen creaties erbij.

Dit jaar ga ik in elk geval een mooi en stijlvol tafelstuk maken voor bij het kerstdiner, misschien heel groots en uitbundig, of juist klein en fijn, in elk geval wel met cyclamen. Ik laat het afhangen van mijn gevoel op dat moment.

Inspiratiefilmpjes en voorbeelden zijn er in overvloed. Op de Facebookpagina’s van bloemisten zijn ook geweldige voorbeelden te vinden met leuke workshops.

Het hoeft echt niet zo ingewikkeld te zijn.

Ik doe mijn ogen dicht en verbeeld me de woonkamer in Kerstsfeer. Ik zie in gedachten de feestelijk gedekte tafel voor me, met kerstservies en mooie glazen op tafel. Ik hoor het geroezemoes en gelach van alle kinderen met aanhang die, hoe groot ze ook zijn, plezier hebben in samen een spelletje doen. Op de achtergrond sfeervolle muziek.

De etagère met bonbons en kransjes slinkt al aardig…

Alles ademt warmte en liefde…

Ik zie het zo voor me, krijg er zin in om mijn huis mooi aan te kleden voor die zo bijzondere dagen.

Nu alleen nog de kleuren kiezen, rood, goud, zilver of wit?

Fijne en vooral liefdevolle Kerstdagen….

De kraag van Jan

Gisteren had ik het al aangekondigd in een persoonlijk blog.
Vandaag, op de Dag van de Mantelzorg, zou ik een mooie grote cyclaam halen om naar De Barnte, de dagopvang van mijn mama te brengen. een dagopvang waar zij vanwege haar dementie nu 4 dagen per week is. Een dagopvang die niet kan functioneren zonder die fantastische vrijwilligers die er vaak al jaren hun mooie en oh zo nodige werk doen, samen met de begeleiders.
Dus had ik gistermiddag één van onze kwekers gebeld om te vragen of hij ze al had en of ik er twee kon komen halen. Eén voor de De Barnte en één voor mijn vader die zo'n geweldige mantelzorger voor mijn moeder is.

Vanmorgen ging ik naar Kwekerij Meermuiden, vlakbij ons bedrijf in Twello.
Een kweker waarmee we al jaren en jaren niet alleen een goede samenwerking hebben maar ook een persoonlijke band.
"Loop maar door naar Jan", zei Albert, één van de medewerkers.
Ik liep de kas door en kwam in het gedeelte waar de grote Mammoth's XXL stonden, mooi gevulde tafels. Jan stond er tussenin en plukte hier en daar wat bloemen.
Van Albert wist hij al waarvoor ik kwam en na even zoeken koos hij een prachtig volle knalroze cyclaam eruit in een 40 cm schaal. Ik keek nog even rond maar vond ook die de mooiste.
"Nu nog één voor mijn vader, maar dan een maatje kleiner", zei ik. Jan keurde en pakte een volle witte, deze in een 30 cm schaal, kleiner maar ook met een imposante bloemenpracht.
Ik vertelde nogmaals waarvoor ze bedoeld waren en hoe mooi het was dat mijn moeder op De Barnte
zo liefdevol verzorgd werd. "Mooi", zei hij, en hij knikte.
Samen liepen we de kas door naar de uitgang. Onderweg pakte hij nog twee bijpassende schotels.
Bij de deur gekomen vroeg ik wat hij van mij kreeg. Dit was persoonlijk, niet "zakelijk".

Jan keek me aan en pakte me even bij mijn arm.
"Breng jij die schaal nu maar mooi naar De Barnte, ik vind het een mooi idee", zei hij.
en ik mocht ze niet betalen.

Geraakt nam ik ze aan, en geraakt reed ik naar De Barnte.
Toeval bestaat niet. Onderweg zag ik mijn vader in het dorp, ik stopte en vroeg hem om mee te gaan.
Mijn vader was verrast en blij, zelfs wat verlegen met zijn cyclaam en vooral vanwege de symboliek.

Samen kwamen we binnen met de mooie vrolijke schaal.
De bezoekers waren aan het knutselen, vogelhuisjes en dingen voor Sinterklaas.
De meesten hebben ons niet zien staan, verzonken in waar ze mee bezig waren, maar een enkeling reageerde verrukt.
De begeleiding was blij verrast en ik vertelde hen het verhaal.
Dat ik ze zomaar had gekregen van de kweker, omdat hij dat mooi vond.
Ik moest de naam van hem opschrijven want natuurlijk zou dit in het dagelijkse verslagje worden vermeld.
Mijn vader mocht blijven mee eten voor de lunch, ik zelf moest nog op weg naar een bloemist dus ik nam afscheid.
De cyclaam kreeg een mooi plekje op een tafel waarop, hoe toepasselijk- een knalroze kleed lag, precies in de kleur vaan de bloemen. Alsof het zo moest zijn..

In de auto zat ik nog even na te genieten van het mooie moment, en voordat ik ging rijden checkte ik nog even mijn telefoon. Een gemiste oproep en bericht van Tamara, een collega.
Ze hadden vanmorgen een taart ontvangen, een taart van Kwekerij Meermuiden, als dank voor de ondersteuning met materiaal tijdens de Trade Fair, met een mooie kaart erbij.
Of ik daar wel even een leuk berichtje van kon maken voor Facebook.

Een leuk berichtje? Ik belde haar terug en vertelde mijn verhaal van die ochtend.
En verder zou elke toevoeging afbreuk doen aan dat wat deze dag waardevol maakte.

Deze Dag van de Mantelzorg heeft geleerd dat er kapstokken vol zijn.
Kapstokken vol met grote en kleine mantels, luchtige en warme dikke.

De mijne vandaag was een mantel van allemaal verschillende lapjes, kleurrijk en warm.
En het mooie is dat er steeds weer nieuwe lapjes bijkomen, nieuwe delen.

Vandaag was dat een mooie kraag, de kraag van Jan.

   

Alles is verbonden...

De jaarlijkse Trade Fair in Aalsmeer. Ik verheug me erop, kijk ernaar uit.

De afgelopen weken zijn er zoveel nieuwe verbindingen ontstaan.

Verbindingen met de mooie wereld van bloemisten, elk zo uniek, zo eigen.

Kijkend naar wat zij doen en creëren de link zien met de kwekers, het geheel verbonden door passie en bevlogenheid.

Vol van energie stap ik de beurs op en ga natuurlijk eerst op weg naar onze eigen stand.

Voordat ik arriveer kom ik al bekenden tegen, mensen die er duidelijk zin in hebben.

Zin in om wat zij doen, waarin zij geloven, waar ze achter staan.

Producten, klaar om geëxposeerd te worden, om gedeeld te worden.

Ik loop de hal door en arriveer op onze eigen stand. Een vrolijke begroeting, blije gezichten waarvan de energie afspat, iedereen is er klaar voor.

De bloeiende producten in optima forma, hoe mooi kan het zijn?

Ik maak wat eerste foto’s en ga op sjouw, dat doen waarvoor ik gekomen ben.

Kijken, luisteren en beleven, alle sensoren op scherp.

En natuurlijk ben ik gefocust op onze producten, onze kwekers die in grote getalen vertegenwoordigd zijn, maar daarnaast drink ik zoveel meer in.

Andere producten, concepten, presentaties, elk zo uniek.

En ik val als altijd voor de bevlogenheid en de passie.

Want dat is de essentie.

Die vakkennis, die drang om het beste, het mooiste te maken, het verschil te maken, of het nu veredelaar, kweker, vormgever of bloemist is.

De één kan niet zonder de ander, we versterken elkaar, leren ook van elkaar.

Nieuwe draadjes, nieuwe verbindingen.

En ik? Ik maak mijn eigen boeket.

Mijn boeket is een combinatie van planten en bloemen, niet één hetzelfde, niet één dezelfde kleur. Mijn bloemen zijn mensen.

En mijn boeket bestaat uit mooie, prachtige, waardevolle mensen, oud en nieuw, en het touw dat mijn boeket samenbindt bevat een aantal essentiële ingrediënten die het touw haar kracht geven.

Die ingrediënten zijn eerlijkheid, vakmanschap, trots en overtuiging, vertrouwen en die allesoverstelpende passie voor deze onvergelijkbare sector.

Maar vooral jezelf zijn, vanuit je onderbuik.

En dan is alles verbonden…

Gedeelde hartstocht

Deze week kwam er bij ons een studiegroep op bezoek, een groep van enthousiaste VBW-bloemisten die op regelmatige basis bij elkaar komen om ideeën uit te wisselen, inspiratie op te doen en samen dingen te delen. Eén van de bloemisten verzorgt regelmatig arrangementen bij ons voor beurzen en Open Dagen en zij vroeg of de studiegroep ons bedrijf als locatie mocht gebruiken.

De opdracht voor de bloemisten was om “een ondergrond voor 3 cyclamen” te maken.

Wij zouden zorgen voor de nodige planten.

Ik mocht de presentatie doen, en ik heb een topavond gehad!

Natuurlijk heb ik eerst onze bedrijfsfilm laten zien waarin zo prachtig in beeld wordt gebracht wat wij doen, wat er allemaal voor nodig is om al die mooie producten te kunnen maken. Hoeveel tijd het kost, hoeveel liefde en geduld erbij komt kijken..

Daarna met elkaar de kas in, waar op dit moment de cyclamen overweldigend in bloei staan.

De bloemisten keken hun ogen uit, zoveel soorten, zoveel kleuren, maar vooral ook de kwaliteit.

Wat voor mij inmiddels gesneden koek is was voor hen nieuwe kennis.

Zoals het je bewust zijn van de hardheid van de plant, het belang van stevige bloemstelen of het weetje dat elk cyclamenblaadje ook een bloem geeft. Het zorgde voor gedeelde hartstocht en bewondering.

Daarna was de beurt aan hen. De ene na de andere creatie kwam op tafel en werd voorzien van cyclamen.  21 bloemisten, 21 creaties, 21 verhalen…..

Verhalen over hoe ze tot hun keuze waren gekomen qua materiaal, verhalen over hun techniek.

En ik hoorde hoeveel uren er zaten in al die creaties, hoeveel en intensief er gefröbeld, geboord, geplakt, gehaakt, gesneden en versierd was, uren en uren…

Het was een openbaring voor mij, het zorgde voor gedeelde hartstocht en bewondering.

Inmiddels hebben een aantal bloemisten de Mammoth XXL gekocht, onder de indruk van de schoonheid van die plant. Zelf heb ik zomaar prachtig geurende rozen gehad waarvan ik niet wist dat ze nog bestonden, en heb ik verschillende prachtige bloemenwinkels mogen bezoeken om alle creaties weer terug te brengen.

En ik weet zeker dat zij die erbij waren die avond nooit meer hetzelfde naar een cyclaam zullen kijken, zoals ik nooit meer hetzelfde in een bloemenwinkel zal rondlopen..

Want ik heb gezien en gehoord hoeveel er bij komt kijken om het onderscheid te maken..

Want dat is wat we allemaal willen, we willen graag het verschil maken.

En ook dat is gedeelde hartstocht…

Klik op deze link voor alle foto’s!

Vintage Pricanto

Een paar jaar geleden zag ik haar buiten staan, op het terras van mijn werk.

Ze stonden met z’n drieën in een lage schaal.

En ik keek twee keer want ik kende de planten niet, nog niet…

Maar ik vond ze móói!

Ze deden mij denken aan wat verouderde hortensia’s, waarvan ik vind dat de bloemen mooier worden naarmate ze ouder worden.

Dat is een kwestie van smaak natuurlijk, maar ik hou van dat doorleefde, dat stijlvol doorleefde..

Navraag bij onze veredelaar leerde mij dat het een Primula obconica was, maar dan wel een aparte telg van de familie.

Apart, anders, onderscheidend, zo heel eigen…

Laat ik daar nou gek op zijn!

Deze prachtige plant zat nog ergens halverwege het veredelingsproces en was dus nog niet in productie. Omdat ik haar zo mooi vond mocht ik twee planten meenemen naar huis. Volgens onze veredelaar kon ze wel buiten op het terras.. “Ze kon wel wat hebben”, zei hij.

Weken, echt wéken hebben ze staan bloeien, en de kleur werd almaar mooier, intenser, dieper, zoiets als “mooi roestig”.

Ik heb ervan genoten…

Vorig jaar zijn ze in bescheiden mate geproduceerd en proefsgewijs in de markt gezet.

Het bleek dat ik niet de enige was die enthousiast was over de Pricanto, zoals ze inmiddels genoemd was. Dus komen over twee weken weer de eerste planten van de kweker, dit keer in grotere aantallen. Als eerste komt de kleur “lime” beschikbaar. De andere twee kleuren komen zo’n twee weken daarna.

 

Ik kan me er nu al op verheugen, want dat ik haar wil hebben is een ding dat zeker is.

Ik weet alleen nog niet of ik haar binnen zet of buiten, het kan allebei, mits het natuurlijk niet vriest.

En de Pricanto met haar vintage uitstraling past mooi bij de herfsttinten in de tuin.

Dus ik denk dat ik een stilleven ga maken met mooie accessoires op de tuintafel, zoiets..

En dan nog eentje binnen, op de gietijzeren potkachel die we toch niet gebruiken.

Ja, dat ga ik doen, ik heb nu al lekker voorpret….

De emotie van dàt moment…

Het is me het weekje wel. De afgelopen week vlogen me de campagnes om de oren in diverse nieuwsbrieven en op sociale media.

Om maar even een greep te noemen:

#dagvandeleraar #een10voordejuf #voordejeugddag #weekvandeopvoeding #FestaDeiNonni en natuurlijk de campagnes van MijnBloemist (verwen jouw kanjer met een anjer) en Mooiwatbloemendoen (lievelingsbloem).

Bijna ondoenlijk voor een bloemist om overal aandacht aan te besteden.

En toch is het goed, is het goed om de emotie bij mensen aan te spreken, los te maken.

Want zitten we niet allemaal bomvol emotie over alles dat ons raakt?

Dat kan persoonlijk geluk of verdriet zijn, of wereldomvattende zaken als natuurrampen, het immense vluchtelingenprobleem of oorlogen en andere narigheid die 24 uur per dag aan ons netvlies voorbijgaat.

In die voortdurende en voortrazende rollercoaster pakken wij zelf onze eigen momenten, momenten die aansluiten bij dat wat we op dat moment, in die situatie voelen.

En het mooie is dat, hoe schijnbaar klein ook, we dan vaak kiezen voor een bloem, of voor een plant, bijna als een symboliek van het leven. Iets waarmee we onze boodschap zonder woorden kracht kunnen meegeven, kleur kunnen geven.

Een boodschap van sterkte, meeleven, waardering, dankjewel of gefeliciteerd.

Een boodschap van warmte, vriendschap of liefde.

Hoe eenvoudig en veelzeggend is dat?

“Bloemen houden van mensen, haal ze in huis”, was decennia lang één van de meest bekende slagzinnen. Bloemen en planten geven ons zo veel en daarom houden wij mensen van bloemen.

Wereldwijd en grenzeloos….

Bloemen op altaren in India, Sri Lanka en Thailand, bloemen op nationale en internationale sportevenementen, bloemen op een schilderachtige Keukenhof waar vanuit de hele wereld mensen op af komen, en bloemen zo heel dichtbij onszelf..

En alles is emotie, soms gevoed of versterkt door een campagne, maar altijd gevoed vanuit ons hart.

Zoals die prachtige post die ik afgelopen tegenkwam op de Facebookpagina van PuuR in Twello.

Een gedeelde post van een blije pas bevallen mama. Haar ouders, opa en oma, hadden bij die bloemist een mooi roze boeket besteld, en de bloemiste Jennifer had er zelf spontaan een extra boeket bijgedaan, met een kleurplaat voor het oudere zusje van de pas geboren baby.

Gewoon, omdat ze wist dat er al een kleinkind was, omdat ze de gezichten van haar klanten onthoudt en hen herkent.

En daar kan geen campagne tegenop…

Dat is de emotie van dàt moment….

Puzzeltje...

Soms lijkt het wel alsof er allerlei losse puzzelstukjes opeens op hun plaats vallen waarmee de puzzel compleet, of in elk geval bijna compleet is.

Die ervaring had ik vandaag….

Maandag 5 oktober a.s. is het de jaarlijkse Dag van de Leraar, een dag die in 1994 door Unesco is ingesteld om het belang en de waarde van onderwijs te benadrukken. Ieder kind heeft recht op onderwijs.

Onderwijs dat valt of staat met die unieke leraar, docente, meester of juf.

Het beroep van leraar is er de laatste jaren niet gemakkelijker op geworden.

Andere tijden, veranderende gezinssituaties, wetswijzigingen, de vele digitale prikkels en niet te vergeten het passend onderwijs. 

Ga er maar aanstaan…

 

Dus ja, die dag is heel terecht en meer dan de moeite waard om even bewust bij stil te staan. 

Deze week wordt er bij veel bloemisten extra aandacht aan besteed.

Er zijn kaartjes, buttons, kleurplaten, planten en bloemen in een speciale vrolijke hoes te koop met als opdruk “Een 10 voor de Juf (en Meester)”. Scholen en ouderverenigingen zijn aangeschreven en ook de pers besteedt er landelijk aandacht aan. Het is nog niet groot, maar wel groeiende.

 

En het zit ‘m daarbij ook niet in het grote, niet in het dure.

Nee, juist dat zelf gefröbelde kaartje, die zelfgemaakte tekening, dat kleine presentje voor de juf, als blijk van waardering, dat is wat het ‘m doet..

 

En ik heb al de verzuchting gehoord: “Moet dat dan? Daar worden ze toch voor betaald?”.

Ja, dat is zo, daar worden ze inderdaad voor betaald, ze worden betaald om onze kinderen onderwijs te geven, ze taal en rekenen te leren, sociale vaardigheden te leren, maar ook zoveel meer….

 

Wat dacht je van aandacht, zelfvertrouwen, zelfbeeld en gezien worden, er mogen zijn?

Die dingen staan niet in een boekje maar zijn wel van levensbelang. Een juf of meester kan hier een cruciale rol in spelen en die rol wordt vaak zwaar onderschat. En dat mag best eens gezegd worden, en onderstreept worden, gekleurd met een bloemetje of plantje.

 

Zelf heb ik geen kinderen meer op de basisschool, maar inmiddels wel kinderen in het onderwijs, voor de klas. En de verhalen die ik soms hoor zijn indrukwekkend…

Ik hoop dat heel veel leerkrachten maandag een 10 krijgen, een 10 voor de juf, of een 10 voor de meester.

 

Puzzelstukje…

Vanmorgen vroeg, ik kijk even op mijn Facebook. 

In mijn nieuwsoverzicht komt een post van een vroegere mentor van mij langs. Een mentor uit mijn middelbare schooltijd, een mentor die ik nooit zal vergeten om wie hij was en om wat hij deed. Een mentor die ook na 40 (!) jaar nog steeds weet wie ik ben en waar ik zat in de klas. Een leraar die mij zag.

Ik lees het en er glijdt een grote glimlach over mijn gezicht. Heel even ben ik weer terug in die schooltijd, in dat gebouw.

 

Puzzel compleet….

Een gloedvolle bloemist....

Er zijn veel bloemisten die zich op social media laten zien, zichzelf en hun winkel presenteren.

Sommigen maken daarbij gebruik van algemene posts die ze opnieuw delen, en anderen geven een heel eigen gezicht bij hun berichten, een eigen uitstraling.

En ja, dan val je op…

Vandaag gaat het over Thomas Vloedgraven en zijn team.

In verschillende nieuwsberichten kwam het langs de laatste week van augustus, de drie finalisten voor de felbegeerde titel Bloemist van het Jaar. Thomas is één van hen.

Even googelen bracht mij op zijn website en Facebookpagina en voor ik het wist verdwaalde ik tussen allemaal vrolijke foto’s en posts van gladiolen. Toen ik ook nog zag dat hij in Wijhe zit, een half uurtje rijden van mij vandaan, was het besluit snel genomen. Hier wilde ik een kijkje gaan nemen.

En dus zat ik twee weken geleden bij Thomas aan de gezellige terrastafel met een heerlijk kopje koffie erbij.

Ik had al even heerlijk in de winkel kunnen rondneuzen en ontdekte dat het hier niet om kwantiteit ging maar om kwaliteit. En dat geldt voor de bloemen, de planten en de vele accessoires.

En natuurlijk speelt daarin ook je persoonlijke voorkeur mee.

Loop even met mij mee?

De buitenkant van de winkel was uitnodigend, mooie planten bij de entree, in mooie potten.

Eenmaal binnen stond op de balie een enorme zilverkleurige etagère vol met minicyclaampjes, zowel de gewone als de gefranjerde soorten. Als bloeiende cupcakes bij een high tea, vrolijk en leuk gepresenteerd. Dan de bloemen. Heel veel bloemen in uitbundige kleuren, bijzondere boeketten, voor mij echt zoals ik mij een boeket zou wensen. Veel variëteit, veel kleur. En de planten, wat een bijzondere soorten. Geen “gewone” planten maar “anders”. Beter kan ik het niet formuleren.

Ik heb geen planten in trays zien staan, alles stond in potten of bij elkaar in potten. Huiselijk.

Prachtig glaswerk, bijzondere vazen, aparte decoraties.

Samen aan tafel vertelde Thomas hoe hij twee jaar geleden zijn zaak begonnen was. De eerste drie maanden alles alleen, en nu, twee jaar verder, inmiddels met een team van zes. Het plezier straalde van zijn gezicht af. Hij vertelde dat het bij de eerste “ronde” voor de verkiezing vooral ook om de gunfactor ging, het aantal stemmen van klanten. Daarin had hij enorm hoog gescoord en ook het bezoek van de mystery-shopper was hoog gewaardeerd.

De volgende opdracht was het uitdenken van een ludieke zomeractie.

Het team ging ervoor zitten en van het ene idee rolden ze in het andere.

Thomas besloot voor gladiolen te gaan, en dan niet zomaar gladiolen, maar gladiolen van een biologische kweker, in het kader van duurzaamheid. Ook werden er vazen ingekocht van gerecycled glas, 100% eco. En om het ecologische plaatje helemaal compleet te maken kwamen ze op het idee om de hulp in te roepen van Boer Jos, populair van Boer zoekt Vrouw.

De actie ging los en hoe! Via pers en een wedstrijd op Facebook kreeg de actie massale aandacht. Klanten stuurden foto’s op van hun gladiolen thuis en de creativiteit daarbij was grenzeloos.

Deze week maakte Thomas de drie gelukkige winnaars bekend die op bezoek mogen bij Boer Jos en zijn Dycke.

De ludieke actie leidde ertoe dat Thomas Vloedgraven en zijn team nu tot de finalisten behoren, wat een geweldige erkenning is dat. Maar wat ik het mooiste vond was zijn manier van kijken en vertellen. Daar straalde plezier, geestdrift, samenwerking, teamspirit én emotie vanaf.

En volgens mij is dat die niet te evenaren cruciale factor, emotie…

Wanneer je dat goed kunt overbrengen krijg je terug wat Thomas terugkreeg, namelijk waardering en trouw, van een hele grote groep klanten.

Thomas & team, heel veel succes gewenst in de finale straks in November!

Mijn eigen stijl, net even anders...

De zomer is bijna voorbij, het leven verplaatst zich weer van buiten naar binnen.

Ik zit in de kamer, kijk rond en krijg de kriebels…

Dat schilderij hangt er nu wel erg lang, en de kamer kan best een beetje opgefrist worden.

Straks, wanneer de herfst komt, de bladeren verkleuren en de wind om het huis giert, wil ik mijzelf kunnen koesteren in de warmte van mijn huis.

Ik kijk nog eens rond en bedenk dat het tijd wordt voor een paar nieuwe planten.

Maar wat? Ik wil iets anders, iets aparts.

Zelf hou ik veel van groene planten, in alle soorten en maten, maar ook daarin zoek ik het “bijzondere”, en dat is meer een gevoel dan een feitelijkheid. Zo ben ik door een mooie contact op Facebook een beetje verliefd geraakt op Dracaena’s. Als tiener had ik ze op mijn kamer staan, samen met Sanseveria’s en die toen populaire hangplantjes, erwtenplantjes, het Chinees lantaarnplantje.

Wegdwalend in mooie herinneringen begin ik te googelen.

Inspiratie is gelukkig steeds meer te vinden, en online kun je jezelf verliezen in heel veel moois.

Voor ik het weet zit ik op allerlei pagina’s van jeugdsentimenten en beland zowaar bij de macramé planthangers uit de jaren 70, nu ook weer helemaal trendy.

En zo ben ik in één klap terug in het nu. Deze week heb ik zelf een filmpje online gezet van de cyclaam Super Serie Petticoat. Een cyclaam met een heel bijzondere bloemvorm, anders en eigenzinnig. Om de bloem in haar bijzondere pracht tot haar recht te laten komen is hoog plaatsen of ophangen het mooist. Je kijkt haar dan als het ware “onder haar rokje”, met een knipoog naar Marilyn Monroe. Marilyn, een echt stijlicoon uit de jaren 50, zoals ook Brigitte Bardot, Sophia Loren en Marlene Dietrich echte stijliconen waren uit die tijd, bewonderd om wie en wat zij waren.

Zoals nu Angelina Jolie, Kate Middleton en Jennifer Lawrence stijliconen zijn.

In een gloednieuwe reclamespot zien we JLaw met de nieuwste lipstick van Dior.

De boodschap is 'Don't be shy, shine.'

Dat past mooi bij de boodschap van onze Super Serie Petticoat: “Beeing normal is boring”.

Ik pak m’n autosleutels, doe mijn jas aan en kijk nog even in de spiegel.

Mijn spiegelbeeld vraagt om een beetje lippenstift en eventjes mijn haar goed doen.

In een opwelling doe ik het net even anders….

Tevreden en vol verwachting ga ik richting tuincentrum en bloemist.

Wat ik wil zit in mijn hoofd, wat ik voel zit in mijn hart.

En zo kies ik mijn eigen stijl, net even anders…

Omdenken op Plantarium

Onverwacht een dagje Plantarium, onverwacht en niet gepland.

Is het toeval, of zijn dat juist de mooiste dagen?

Ik ging erheen om mijn bijdrage te leveren over actieve promotie vanuit Facebook voor een specifieke keten van tuincentra. We hadden geen exacte tijd afgesproken.

Plantarium was voor mij de eerste keer, die beurs had ik nog niet eerder bezocht.

De afslag van de snelweg leidde mij door het pittoreske Hazerswoude Dorp, onderweg borden tegenkomend met de slogan "Boskoop, tuin van Europa".

De aanwijzingen volgend parkeerde ik op het terrein van Plantarium.

De entree was klein, het binnenkomen knus.

Op naar de stand waar ik moest zijn, in dit geval de stand van Gasa Young Plants.

Er was van alles uitgestald qua product en qua styling, heel veel stijlen op een grote oppervlakte.

Natuurlijk ben ik zelf gefocust op cyclamen, dat kan niet anders wanneer je onderdeel bent van een gepassioneerd veredelingsbedrijf van cyclamen.

Wat ik zag verraste me, het was een zo heel andere styling, verzorgd door Oliver Matthys, en gericht op de Duitse markt.

Is die dan zo anders dan de onze? Blijkbaar wel, of is het schijnbaar?

Over smaak valt niet te twisten, maar ànders was het wel, warm ook, die combinaties in herfsttooi.

En hoe langer ik keek, hoe leuker ik het vond.

Al rondlopend trof ik diverse bekenden uit de sierteeltwereld.

Kwekers, ambassadeurs, journalisten, vertegenwoordigers. En met allemaal is het dan bijpraten, nieuwtjes uitwisselen, discussiëren over wat wel en wat niet, gedeelde passie.

En dat is een feestje! 

En het mooiste is dat een ieder zijn of haar eigen kleur aan dat feestje kan geven.

Terug naar de cyclamen op de Inspiratietafel, een concept bedoeld voor tuincentra.

Een stoere steigerhouten tafel, in dit geval helemaal vol met cyclamen Veranda Selections, perfect voor buitengebruik en helemaal actueel in dit seizoen. Mooie creaties eromheen en een inspirerend filmpje voor de consument.

Oliver en ik hadden het gehad over roddelen. Roddelen heeft voor mij een negatieve associatie.

Voor mij is het onaardige dingen zeggen over elkaar, roddelen is niet leuk.

Voor Oliver had het een andere betekenis, en daar kwamen we maar niet uit.

Totdat hij op de Inspiratietafel wees en zei:

"Kijk nou toch, al die minicyclaampjes, alle kleuren door elkaar, het lijkt wel een groep kinderen op een speelplein, kijk ze toch eens vrolijk zijn en lekker roddelen"

Stralend keek hij me aan, ik keek nog eens opnieuw en ik begreep zijn interpretatie van het woord roddelen.

Vrolijke roddelende cyclaampjes, dat is nog eens omdenken....

Nazomeren met cyclamen

Ik zit in de tuin en geniet van de zomeravond, niet meer zo zwoel maar wel aangenaam.

Beentjes op tafel, hoort niet maar is wel lekker. Een wijntje erbij, en voor straks staan de kaarsjes al klaar.

Geluiden dragen ver in de vroege avond, ik hoor kinderstemmetjes, ergens ver weg vaag het geluid van verkeer, de vogels zijn nu even stil..

Ik kijk rond en geniet van het groen, maar mijn bakken staan er wat verfomfaaid bij.

Tijd om ze te vullen voor die heerlijke nazomer en vroege herfst.

En ja, door mijn werk ben ik verslingerd geraakt aan cyclamen, en dan vooral voor buiten.

Al jaren maak ik eind augustus, begin september een paar bakken op. Bloembakken, hangend onder de ramen van de garage, en een paar potten op het terras, op tafel en op de grond.

Groene vingers heb ik niet maar afkijken kan ik wel! Inspiratie genoeg te vinden op You Tube of Pinterest.

Dus vul ik mijn bakken en potten met cyclamen in de kleuren waar ik van hou, en vul ze op met lichte grassoorten, hedera (dat weet ik dan toevallig wel) en van die mooie rode vossebessen, of dat diep donkerrode blad.

Ik vind het een prachtige combinatie.

En als de bakken dan klaar zijn kan ik daar zo van genieten!

Eerst zwoel nazomeren, en dan de vroege herfst in. De bladeren van de bomen gaan verkleuren, het blad begint te vallen, maar mijn bakken blijven prachtig en uitbundig bloeien en geven de tuin die nog zo blijmakende kleur.

Ik heb geen groene vingers, dus doe ik er weinig aan. Maar dat hoeft ook niet.

De nachtelijke dauw zorgt voor voldoende vocht, af en toe een slok water erbij is natuurlijk wel goed maar vaak hoeft het niet eens.

Wat ik wel zo af en toe doe is de uitgebloeide bloemen (met steel!) verwijderen om ervoor te zorgen dat de nieuwe bloemknopjes die zich verstoppen onder het blad voldoende energie hebben om hun kopjes op te steken.

En dat bloemen verwijderen laat mij steeds weer in verwondering beseffen hoeveel bloemen zo'n klein plantje geeft. Ik weet het, het is een tic, maar soms tel ik de bloemen die ik verwijder, en dat loopt echt in de tientallen. En toch zitten er dan ook nog steeds tientallen fijne knopjes onder het blad, klaar om zich bloeiend te ontvouwen in die sierlijke elegante bloemen.

Daar kan ik zo van genieten, dat geeft zoveel plezier!

In mijn vrienden- en kennissenkring hoor ik nog steeds te vaak de verbaasde vraag: " oh, kunnen die dan ook buiten? Dat wist ik helemaal niet..."

En dan leg ik met liefde uit waarom en hoe dat wel kan, waar ze op moeten letten, hoe gemakkelijk de verzorging is en hoe lang ze blijven bloeien, zeker tot aan de eerste nachtvorst maar vaak nog langer. Het zijn doordouwertjes, die cyclamen.

Als beste uit de verschillende testen gekomen zijn de cyclamen die verkocht worden onder het label Veranda Selections, herkenbaar aan het etiket en de appelgroene tray, maar natuurlijk zijn er ook andere goede labels te koop.

En als jij straks bij bloemist of tuincentrum staat en je denkt "die cyclamen zijn eigenlijk best wel mooi", neem dan deze tips even mee:

Let goed op het etiket, let erop dat de plant goed in het blad zit want elk blaadje geeft ook een bloem! Ja, echt, dat is een weetje, veel blad betekent dus veel bloemen.

En doe deze test eens: pak de plant en schud haar eens flink heen en weer, en let erop wat de stelen doen. Zijn het slappe zwiebelende steeltjes of blijven ze stevig overeind? Bij dat laatste heb je vrijwel zeker een cyclaam uit de superserie, lekker sterk en hard.

Maak een mooie creatie die past bij jouw tuin, jouw terras of jouw balkon, in jouw eigen stijl.

Ik zit nog heerlijk in de tuin en geniet van een mooie nu nog zomeravond.
Straks wanneer de schemer invalt komen de vleermuisjes weer tevoorschijn, sierlijk scherend door de avondlucht...

Genieten is soms zo simpel.....

Op de set van Knielen op een bed violen

Het is net een film....

Hoe vaak zeg je dat niet bij bijzondere gebeurtenissen in je leven, heftig mooi of diep verdrietig.

Hoezo, het is net een film? Is dat omdat je het je eigenlijk niet kunt voorstellen? Het zover van jouw eigen dagelijkse realiteit afstaat?

Vorige week mocht ik met twee collega's een bezoek brengen aan de filmset van Knielen op een bed violen, naar het beroemde boek van Jan Siebelink. Ons bedrijf had cyclamen geleverd voor de film, en collega Florensis had voor jonge plantjes gezorgd.

Vol verwachting vertrokken we naar België waar de opnames plaatsvonden, geen idee wat we zouden zien en beleven. Toen de navigatie meldde dat de bestemming bereikt was stonden we ergens in de middle of nowhere, in niemandsland. Na enig speurwerk zagen we een briefje hangen met een pijltje erop: set.

We reden het landweggetje in en parkeerden op aanwijzingen van een vriendelijke dame in de wei.

Filmset? Was dit een filmset?

We stapten een schuur binnen waarin een aantal grote tenten was opgesteld. Langs de muur een lange tafel met broodjes, fris en koffie of thee. Het deed me denken aan een kampeerboerderij of vakantiekamp. Mensen liepen af en aan, elk bezig met een eigen taak.

We werden opgevangen door Elke, (Coördinator Art department), die ons een rondleiding gaf over de set. 

Ze vertelde ons hoe er gefilmd werd, in verschillende tijdsspannes, in verschillende seizoenen.

Ze vertelde wat er allemaal was opgebouwd, wat er al veranderd was en nog moest veranderen.

Ze vertelde en vertelde en er ging een wereld voor ons open.

Een wereld van verbeelding gebaseerd op werkelijkheid, want het boek is autobiografisch.

De setdresser, verantwoordelijk voor onwaarschijnlijk veel details, was druk in de weer met het aanplanten van een stukje grond, gisteren nog een moestuintje, straks een bloembed en morgen vast en zeker weer iets anders. Camera-, licht- en geluidmensen liepen af en aan met apparatuur.

En natuurlijk de beide hoofdrolspelers, Barry Atsma en Noortje Herlaar, die we al gespot hadden in de make-upruimte. Na de rondleiding mochten we met hen op de foto.

Barry en Noortje waren vriendelijk en ontspannen, en allebei bedankten ze ons voor de geleverde planten. Dat was leuk, dat was aardig, dat voelde gastvrij.

Beiden waren ze gekleed en geschminkt voor de scène die even later gedraaid zou worden.

Na het fotomoment gaf Elke ons nog een uitleg over hoe een film tot stand komt, wat en wie er allemaal bij komt kijken, welke schakels er allemaal zijn, en dat er soms wel 5-8 jaar kan tussen zitten, van plan tot daadwerkelijke verfilming.

Het lijkt wel veredeling!

We waren onder de indruk, onder de indruk van alles wat we gehoord hebben, alles wat we mochten zien en vooral van de passie die we zagen, het teamwork, de verbeelding die tot leven komt.

Vol met indrukken reden we weer naar huis, en natuurlijk gaan we de film zien, vol verwachting, want we hebben heel eventjes mee mogen gluren, een kijkje achter de schermen mogen nemen.

Eenmaal thuis heb ik natuurlijk direct op de Facebookpagina van Knielen Op Een Bed Violen en de Twitteraccount gekeken en jawel, daar stonden al wat officiële foto's geplaatst, en ook een filmpje met schrijver Jan Siebelink.

Ik genoot van het filmpje omdat ik herkende, herkende dat wat ik gezien en gevoeld had. En de foto op Twitter en Facebook benam me even de adem....
Een foto van Barry Atsma, niet als Barry Atsma maar als Hans Sievez, helemaal in zijn rol.
Een totale metamorfose, voelbare beklemming, gewoon in die ene foto...

Wat ontzettend knap als je zo kunt acteren, wat ontzettend knap als je zo kunt schrijven, en wat ontzettend knap als je in staat bent om alles wat je wilt verbeelden ook zo vorm kunt geven.
Vorm, sfeer en gevoel tot in het kleinste detail.

Ja, het was net een film, en ik kan niet wachten tot ze uitkomt, Knielen op een bed violen..

De kers of de slagroom?

Deze week zijn er de Flower Trials, niet te missen in tuinbouwland.

Vanuit de hele wereld bezoeken kwekers de verschillende locaties van veredelaars om de nieuwste soorten planten en bloemen te bekijken en dat is een feestje.

En bij een feestje hoort een taart.

Ik ben dol op feestjes, en wat was het genieten op de Flower Trials.

Zelf was ik voornamelijk in de Monsterkas van Flora Holland, waar niet alleen onze producten getoond werden maar ook de verschillende verbindingen in de keten.

De presentatie was echt prachtig, alle collega's straalden enthousiasme uit en dat kwam weer in het quadraat terug door het enthousiasme van de bezoekers.

En als je dan al wat jaren je weg vindt in deze prachtige sector dan leer je ook steeds meer mensen kennen. Mensen die je soms alleen "spreekt" via mail of Social Media maar met wie je een band opbouwt. Zoals je soms ook goede vrienden heel lang niet kunt zien en dan extra blij bent elkaar weer te ontmoeten, bij voorbeeld op een feestje.

Voor mij was het een feest van herkenning, van ontmoeten, en naar wat ik voorbij heb zien komen in alle berichtgeving was het zeker niet alleen voor mij een feestje.

Prachtige bedrijven, trotse tuinders, een nieuwsgierige handel en retail, en natuurlijk bevlogen mensen, elk met hun eigen specialiteit, kennis en kunde.

Vandaag, vrijdag, is de laatste dag van de FlowerTrials.

Vanavond is het feestje afgelopen, worden de slingers weer afgehaald en het servies opgeruimd.

En ik zit thuis, na te genieten met een groot stuk taart met slagroom, lekker....

Maar met al dat lekkers is mijn kers op de taart die warme ontmoetingen waar ongetwijfeld weer heel veel moois uit gaat ontstaan.

No fake...

Wanneer kun je iemand raken, en dan bedoel ik raken op een positieve manier.
Je raakt iemand wanneer je een bepaald gevoel, een bepaalde emotie oproept bij die persoon of personen. En dat kan alleen maar wanneer jouw emotie daarbij echt is, geen nep, no fake.

Dat “no fake” geldt wat mij betreft niet alleen in mijn persoonlijk leven maar zeker ook zakelijk. Natuurlijk zijn er dan economische belangen en dat mag ook.
Maar juist wanneer je jouw product aan de man of vrouw wilt brengen speelt jouw echte overtuiging een hele grote rol, misschien wel groter dan je zelf in de gaten hebt.
Ooit, zo’n dertig jaar geleden (zo jong nog toen..) was ik salesmanager bij een luchtvrachtexpeditiebedrijf. Ik verkocht een dienst, verkocht dus eigenlijk “lucht”.
Het was in de tijd dat Youp van ’t Hek (toen ook nog een stuk jonger) fel uithaalde naar “het vertegenwoordigertype”, het mannetje met een leaseauto die zelfs zonder vragen een bonnetje kreeg met btw.., afgeschilderd als een sneu typetje dat alleen maar moest verkopen, verkopen…
Ik heb in die tijd felle discussies gehad met collega’s en vrienden over wat echt was en wat niet.
Voor mij geldt namelijk dat je overtuiging en gevoel niet kunt faken, ook niet in de verkoop.
Je verkoopt namelijk met je hart, als het goed is. En dan maakt het geen donder uit of je papier of nietjes of drop of planten verkoopt, of wat dan ook.
Ik zou niet eens kunnen faken..

Wanneer een kweker mij zijn product laat zien kijk ik niet eens in eerste instantie naar zijn product. Nee, ik let op zijn ogen, zijn handen, zijn gebaren, naar dat wat hij uitstraalt.
Zijn trots, zijn gevoel vanuit zijn donder, dat raakt mij, maakt dat ik meer over juist dat product wil weten, het zelfs wil hebben. Zoals ik ook enorm kan genieten van een blije ober of serveerster op een terras, of een vriendelijke glimlach van de caissière bij de supermarkt.
Ook die laatste “verkopen” iets, en ook daarbij geldt dat echtheid altijd wint.
De kwekers die moeiteloos in mijn hoofd naar boven komen zijn zij die écht zijn.

Het is niet iedereen gegeven om het gevoel over te brengen zoals je dat graag zou willen.
Gelukkig zijn daar hulpmiddelen voor. Foto’s, brochures, websites en natuurlijk filmpjes kunnen heel veel bijdragen aan de uitstraling van een product of dienst.

Vanmorgen zag ik een filmpje op Facebook langskomen, een timelapse filmpje.
In de post herkende ik “mijn” Campanula, opgekweekt door “onze” kweker, en gefilmd door een bedrijf dat plantetiketten produceert, en dat met hart en ziel.
Voor Will is etiketten zijn business, zijn klanten ontzorgen is zijn middel. En ook voor hem geldt dat wanneer de kweker in een betere marktpositie komt ook hij daar baat bij heeft.
Economisch belang, natuurlijk.
Maar wat het mooi maakt, waarin het zich onderscheidt, dat is de echtheid.
Want ook bij hem spat de passie eraf, het gevoel, de emotie.

En ik voel dat het echt is, no fake.

Ik wil gewoon verrast en verleid worden!

Zelf ben ik van de generatie die niet is opgegroeid met smartphones, tablets en het volkomen normale van online bestellen.

Een reisje boeken, ja natuurlijk doe ik dat, maar hoewel mijn kinderen online kleding en schoenen kopen heel normaal vinden, koop ik mijn dingen nog steeds het liefste in de winkel. Een winkel waarin ik lekker kan rondneuzen en prettig geholpen wordt.

Dat geldt ook voor bloemen en planten. Als nu iets is verbonden is met emotie, dan zijn het wel bloemen en planten. Toch is ook op dat gebied alles online al te koop.

Ik koop nooit zomaar bloemen uit gewoonte, ook niet voor mezelf. Altijd bepaalt mijn stemming, mijn gevoel van dat moment de keuze.

Wanneer ik bloemen koop voor iemand anders dan is er natuurlijk eerst de reden waarom, de persoon voor wie de bloemen zijn, de smaak van die persoon (die niet de mijne hoeft te zijn) en zo nog veel meer factoren. Tenminste, zo werkt dat bij mij.

Wanneer ik bij tuincentrum of bloemist naar binnen stap wil ik mij laten verrassen, ik wil verleid worden, geinspireerd worden, ik wil blij worden.

Een mooi en recent voorbeeld was rond de Pasen bij de plaatselijke bloemist.

Ik moest ter gelegenheid van een nieuwe woning van goede vrienden “iets” kopen.

Dat “iets” kon voor binnen of buiten zijn, vensterbank, eettafel, tuintafel, decoratie?

Nog voordat ik de winkel instapte viel mijn oog op een klein olijfboompje dat buiten stond.

Ik wist dat ze dol zijn op de landen rond de Middellandse Zee, dat ze bij hun nieuwe woning een prachtig terras hadden, het olijfboompje paste daar perfect bij.

Met het boompje in mijn hand stapte ik de winkel binnen en liet mijn blik rondgaan, ik wilde iets speciaals, ik wist niet wat..

En toen zag ik opeens een prachtige creatie, geen boeket, geen schaal, nee, het was een bloemenkunstwerk op hout. Bloemen kunstig gedrapeerd op en in een werk van takken, en ik vond het zo mooi! Maar het zag er wel ingewikkeld uit…

De medewerkster van de bloemenzaak liet me zien hoe het arrangement gemaakt was, hoe gemakkelijk de bloemen konden worden vervangen en hoe daarmee het frame, zoals zij dat noemde, nog veel vaker gebruikt kon worden.

Ik was verrast, ik was verleid, en ik was blij, en zo stapte ik de deur uit, met het bloemenkunstwerk en het mooi ingepakte olijfboompje. De medewerkster vroeg of ze even mee moest lopen naar de auto, die stond een stuk verder geparkeerd. Vrolijk babbelend liep ze mee en wenste mij een prettig weekend. Daar kan voor mij geen online tegenop.

Maar als het dan toch moet, of als het kan, dan is het wel fijn wanneer ik dan zou kunnen kiezen vanuit gevoel, vanuit emotie, net zoals in de winkel.

Deze week waren er twee mooie voorbeelden. De ene is van Piet Vijverberg, die zelfs radiospotjes heeft op Q-Music in de aanloop naar Moederdag. Dat is gedurfd, dat is lef hebben. Het tweede voorbeeld dat ik voorbij zag komen was het bericht van bevlogen bloemist Léon Vermeulen van Dreamflowers. Hij gaat de online uitdaging aan vanuit moodboards, vanuit gevoel dus. Spannend om het zo te gaan doen, spannend voor de bloemist maar ook voor de koper. Maar wel verrassend en verleidelijk, en daar word ik dan weer blij van.