Op de set van Knielen op een bed violen

Het is net een film....

Hoe vaak zeg je dat niet bij bijzondere gebeurtenissen in je leven, heftig mooi of diep verdrietig.

Hoezo, het is net een film? Is dat omdat je het je eigenlijk niet kunt voorstellen? Het zover van jouw eigen dagelijkse realiteit afstaat?

Vorige week mocht ik met twee collega's een bezoek brengen aan de filmset van Knielen op een bed violen, naar het beroemde boek van Jan Siebelink. Ons bedrijf had cyclamen geleverd voor de film, en collega Florensis had voor jonge plantjes gezorgd.

Vol verwachting vertrokken we naar België waar de opnames plaatsvonden, geen idee wat we zouden zien en beleven. Toen de navigatie meldde dat de bestemming bereikt was stonden we ergens in de middle of nowhere, in niemandsland. Na enig speurwerk zagen we een briefje hangen met een pijltje erop: set.

We reden het landweggetje in en parkeerden op aanwijzingen van een vriendelijke dame in de wei.

Filmset? Was dit een filmset?

We stapten een schuur binnen waarin een aantal grote tenten was opgesteld. Langs de muur een lange tafel met broodjes, fris en koffie of thee. Het deed me denken aan een kampeerboerderij of vakantiekamp. Mensen liepen af en aan, elk bezig met een eigen taak.

We werden opgevangen door Elke, (Coördinator Art department), die ons een rondleiding gaf over de set. 

Ze vertelde ons hoe er gefilmd werd, in verschillende tijdsspannes, in verschillende seizoenen.

Ze vertelde wat er allemaal was opgebouwd, wat er al veranderd was en nog moest veranderen.

Ze vertelde en vertelde en er ging een wereld voor ons open.

Een wereld van verbeelding gebaseerd op werkelijkheid, want het boek is autobiografisch.

De setdresser, verantwoordelijk voor onwaarschijnlijk veel details, was druk in de weer met het aanplanten van een stukje grond, gisteren nog een moestuintje, straks een bloembed en morgen vast en zeker weer iets anders. Camera-, licht- en geluidmensen liepen af en aan met apparatuur.

En natuurlijk de beide hoofdrolspelers, Barry Atsma en Noortje Herlaar, die we al gespot hadden in de make-upruimte. Na de rondleiding mochten we met hen op de foto.

Barry en Noortje waren vriendelijk en ontspannen, en allebei bedankten ze ons voor de geleverde planten. Dat was leuk, dat was aardig, dat voelde gastvrij.

Beiden waren ze gekleed en geschminkt voor de scène die even later gedraaid zou worden.

Na het fotomoment gaf Elke ons nog een uitleg over hoe een film tot stand komt, wat en wie er allemaal bij komt kijken, welke schakels er allemaal zijn, en dat er soms wel 5-8 jaar kan tussen zitten, van plan tot daadwerkelijke verfilming.

Het lijkt wel veredeling!

We waren onder de indruk, onder de indruk van alles wat we gehoord hebben, alles wat we mochten zien en vooral van de passie die we zagen, het teamwork, de verbeelding die tot leven komt.

Vol met indrukken reden we weer naar huis, en natuurlijk gaan we de film zien, vol verwachting, want we hebben heel eventjes mee mogen gluren, een kijkje achter de schermen mogen nemen.

Eenmaal thuis heb ik natuurlijk direct op de Facebookpagina van Knielen Op Een Bed Violen en de Twitteraccount gekeken en jawel, daar stonden al wat officiële foto's geplaatst, en ook een filmpje met schrijver Jan Siebelink.

Ik genoot van het filmpje omdat ik herkende, herkende dat wat ik gezien en gevoeld had. En de foto op Twitter en Facebook benam me even de adem....
Een foto van Barry Atsma, niet als Barry Atsma maar als Hans Sievez, helemaal in zijn rol.
Een totale metamorfose, voelbare beklemming, gewoon in die ene foto...

Wat ontzettend knap als je zo kunt acteren, wat ontzettend knap als je zo kunt schrijven, en wat ontzettend knap als je in staat bent om alles wat je wilt verbeelden ook zo vorm kunt geven.
Vorm, sfeer en gevoel tot in het kleinste detail.

Ja, het was net een film, en ik kan niet wachten tot ze uitkomt, Knielen op een bed violen..

De kers of de slagroom?

Deze week zijn er de Flower Trials, niet te missen in tuinbouwland.

Vanuit de hele wereld bezoeken kwekers de verschillende locaties van veredelaars om de nieuwste soorten planten en bloemen te bekijken en dat is een feestje.

En bij een feestje hoort een taart.

Ik ben dol op feestjes, en wat was het genieten op de Flower Trials.

Zelf was ik voornamelijk in de Monsterkas van Flora Holland, waar niet alleen onze producten getoond werden maar ook de verschillende verbindingen in de keten.

De presentatie was echt prachtig, alle collega's straalden enthousiasme uit en dat kwam weer in het quadraat terug door het enthousiasme van de bezoekers.

En als je dan al wat jaren je weg vindt in deze prachtige sector dan leer je ook steeds meer mensen kennen. Mensen die je soms alleen "spreekt" via mail of Social Media maar met wie je een band opbouwt. Zoals je soms ook goede vrienden heel lang niet kunt zien en dan extra blij bent elkaar weer te ontmoeten, bij voorbeeld op een feestje.

Voor mij was het een feest van herkenning, van ontmoeten, en naar wat ik voorbij heb zien komen in alle berichtgeving was het zeker niet alleen voor mij een feestje.

Prachtige bedrijven, trotse tuinders, een nieuwsgierige handel en retail, en natuurlijk bevlogen mensen, elk met hun eigen specialiteit, kennis en kunde.

Vandaag, vrijdag, is de laatste dag van de FlowerTrials.

Vanavond is het feestje afgelopen, worden de slingers weer afgehaald en het servies opgeruimd.

En ik zit thuis, na te genieten met een groot stuk taart met slagroom, lekker....

Maar met al dat lekkers is mijn kers op de taart die warme ontmoetingen waar ongetwijfeld weer heel veel moois uit gaat ontstaan.

No fake...

Wanneer kun je iemand raken, en dan bedoel ik raken op een positieve manier.
Je raakt iemand wanneer je een bepaald gevoel, een bepaalde emotie oproept bij die persoon of personen. En dat kan alleen maar wanneer jouw emotie daarbij echt is, geen nep, no fake.

Dat “no fake” geldt wat mij betreft niet alleen in mijn persoonlijk leven maar zeker ook zakelijk. Natuurlijk zijn er dan economische belangen en dat mag ook.
Maar juist wanneer je jouw product aan de man of vrouw wilt brengen speelt jouw echte overtuiging een hele grote rol, misschien wel groter dan je zelf in de gaten hebt.
Ooit, zo’n dertig jaar geleden (zo jong nog toen..) was ik salesmanager bij een luchtvrachtexpeditiebedrijf. Ik verkocht een dienst, verkocht dus eigenlijk “lucht”.
Het was in de tijd dat Youp van ’t Hek (toen ook nog een stuk jonger) fel uithaalde naar “het vertegenwoordigertype”, het mannetje met een leaseauto die zelfs zonder vragen een bonnetje kreeg met btw.., afgeschilderd als een sneu typetje dat alleen maar moest verkopen, verkopen…
Ik heb in die tijd felle discussies gehad met collega’s en vrienden over wat echt was en wat niet.
Voor mij geldt namelijk dat je overtuiging en gevoel niet kunt faken, ook niet in de verkoop.
Je verkoopt namelijk met je hart, als het goed is. En dan maakt het geen donder uit of je papier of nietjes of drop of planten verkoopt, of wat dan ook.
Ik zou niet eens kunnen faken..

Wanneer een kweker mij zijn product laat zien kijk ik niet eens in eerste instantie naar zijn product. Nee, ik let op zijn ogen, zijn handen, zijn gebaren, naar dat wat hij uitstraalt.
Zijn trots, zijn gevoel vanuit zijn donder, dat raakt mij, maakt dat ik meer over juist dat product wil weten, het zelfs wil hebben. Zoals ik ook enorm kan genieten van een blije ober of serveerster op een terras, of een vriendelijke glimlach van de caissière bij de supermarkt.
Ook die laatste “verkopen” iets, en ook daarbij geldt dat echtheid altijd wint.
De kwekers die moeiteloos in mijn hoofd naar boven komen zijn zij die écht zijn.

Het is niet iedereen gegeven om het gevoel over te brengen zoals je dat graag zou willen.
Gelukkig zijn daar hulpmiddelen voor. Foto’s, brochures, websites en natuurlijk filmpjes kunnen heel veel bijdragen aan de uitstraling van een product of dienst.

Vanmorgen zag ik een filmpje op Facebook langskomen, een timelapse filmpje.
In de post herkende ik “mijn” Campanula, opgekweekt door “onze” kweker, en gefilmd door een bedrijf dat plantetiketten produceert, en dat met hart en ziel.
Voor Will is etiketten zijn business, zijn klanten ontzorgen is zijn middel. En ook voor hem geldt dat wanneer de kweker in een betere marktpositie komt ook hij daar baat bij heeft.
Economisch belang, natuurlijk.
Maar wat het mooi maakt, waarin het zich onderscheidt, dat is de echtheid.
Want ook bij hem spat de passie eraf, het gevoel, de emotie.

En ik voel dat het echt is, no fake.