Op de set van Knielen op een bed violen

Het is net een film....

Hoe vaak zeg je dat niet bij bijzondere gebeurtenissen in je leven, heftig mooi of diep verdrietig.

Hoezo, het is net een film? Is dat omdat je het je eigenlijk niet kunt voorstellen? Het zover van jouw eigen dagelijkse realiteit afstaat?

Vorige week mocht ik met twee collega's een bezoek brengen aan de filmset van Knielen op een bed violen, naar het beroemde boek van Jan Siebelink. Ons bedrijf had cyclamen geleverd voor de film, en collega Florensis had voor jonge plantjes gezorgd.

Vol verwachting vertrokken we naar België waar de opnames plaatsvonden, geen idee wat we zouden zien en beleven. Toen de navigatie meldde dat de bestemming bereikt was stonden we ergens in de middle of nowhere, in niemandsland. Na enig speurwerk zagen we een briefje hangen met een pijltje erop: set.

We reden het landweggetje in en parkeerden op aanwijzingen van een vriendelijke dame in de wei.

Filmset? Was dit een filmset?

We stapten een schuur binnen waarin een aantal grote tenten was opgesteld. Langs de muur een lange tafel met broodjes, fris en koffie of thee. Het deed me denken aan een kampeerboerderij of vakantiekamp. Mensen liepen af en aan, elk bezig met een eigen taak.

We werden opgevangen door Elke, (Coördinator Art department), die ons een rondleiding gaf over de set. 

Ze vertelde ons hoe er gefilmd werd, in verschillende tijdsspannes, in verschillende seizoenen.

Ze vertelde wat er allemaal was opgebouwd, wat er al veranderd was en nog moest veranderen.

Ze vertelde en vertelde en er ging een wereld voor ons open.

Een wereld van verbeelding gebaseerd op werkelijkheid, want het boek is autobiografisch.

De setdresser, verantwoordelijk voor onwaarschijnlijk veel details, was druk in de weer met het aanplanten van een stukje grond, gisteren nog een moestuintje, straks een bloembed en morgen vast en zeker weer iets anders. Camera-, licht- en geluidmensen liepen af en aan met apparatuur.

En natuurlijk de beide hoofdrolspelers, Barry Atsma en Noortje Herlaar, die we al gespot hadden in de make-upruimte. Na de rondleiding mochten we met hen op de foto.

Barry en Noortje waren vriendelijk en ontspannen, en allebei bedankten ze ons voor de geleverde planten. Dat was leuk, dat was aardig, dat voelde gastvrij.

Beiden waren ze gekleed en geschminkt voor de scène die even later gedraaid zou worden.

Na het fotomoment gaf Elke ons nog een uitleg over hoe een film tot stand komt, wat en wie er allemaal bij komt kijken, welke schakels er allemaal zijn, en dat er soms wel 5-8 jaar kan tussen zitten, van plan tot daadwerkelijke verfilming.

Het lijkt wel veredeling!

We waren onder de indruk, onder de indruk van alles wat we gehoord hebben, alles wat we mochten zien en vooral van de passie die we zagen, het teamwork, de verbeelding die tot leven komt.

Vol met indrukken reden we weer naar huis, en natuurlijk gaan we de film zien, vol verwachting, want we hebben heel eventjes mee mogen gluren, een kijkje achter de schermen mogen nemen.

Eenmaal thuis heb ik natuurlijk direct op de Facebookpagina van Knielen Op Een Bed Violen en de Twitteraccount gekeken en jawel, daar stonden al wat officiële foto's geplaatst, en ook een filmpje met schrijver Jan Siebelink.

Ik genoot van het filmpje omdat ik herkende, herkende dat wat ik gezien en gevoeld had. En de foto op Twitter en Facebook benam me even de adem....
Een foto van Barry Atsma, niet als Barry Atsma maar als Hans Sievez, helemaal in zijn rol.
Een totale metamorfose, voelbare beklemming, gewoon in die ene foto...

Wat ontzettend knap als je zo kunt acteren, wat ontzettend knap als je zo kunt schrijven, en wat ontzettend knap als je in staat bent om alles wat je wilt verbeelden ook zo vorm kunt geven.
Vorm, sfeer en gevoel tot in het kleinste detail.

Ja, het was net een film, en ik kan niet wachten tot ze uitkomt, Knielen op een bed violen..