Leven door meer dan tienduizend ramen...

29 juni, de dag waarop voor mij en mijn collega's een personeelsinformatiemiddag was georganiseerd.

Op deze middagen worden we bijgepraat over actuele zaken en nieuwe ontwikkelingen binnen ons bedrijf. Met de nieuwbouw van Schoneveld Breeding niet verwonderlijk dat deze middag in juist dat teken stond, en hoe..!

Om twee uur verzamelden alle werknemers zich in de kantine aan de Dernhorstlaan waar Peter van de Pol terugblikte op het begin van de nieuwbouwplannen, plannen waarvoor het zaad al in 2004 ontkiemde.

Na jaren van plannen, tekeningen en procedures werd in mei de eerste paal geslagen voor het vernieuwende Schoneveld Breeding PlantXperience.

Vernieuwend in alle opzichten, maar met behoud van de ziel van het bedrijf.

Die ziel, dat zijn alle medewerkers, veelal al tientallen jaren verbonden aan ons bedrijf.

Nieuwkomers worden al dan niet aangestoken door dit virus, enkelen vertrekken weer maar zij die gepakt worden blijven voor altijd.

Vernieuwend, duurzaam, bouwen aan groei, maar wel met oog voor de toekomst van ons en onze kinderen. Dus vertrokken we gezamenlijk vanaf de parkeerplaats met eigen fiets, elektrische fiets, elektrische scooter of elektrische auto naar de nieuwbouwlocatie waar de opbouw van de kassen deze week van start is gegaan.

Het buitje regen bij aankomst mocht ons niet deren, voor paraplu's was gezorgd en de picknicktafels met flesjes water en koeken stonden klaar.

In zes groepen maakten we een rondje langs zes onderdelen van de nieuwe locatie, visueel gemaakt door tekeningen en toegelicht door onze eigen specialisten.

Zo zagen we het nieuwe laboratorium tot leven komen, de nieuwe afdeling zaadtechniek, het ingenieuze gesloten watersysteem met kilometers lange leidingen en silo's, de verschillende kassen, het Xperience plein waar klanten en bezoekers vanuit nationale en internationale opleidingen onze technieken zelf kunnen meebeleven, een inspiratieplein voor bloemisten, de horizon is oneindig.

Wat echter het mooiste was is de enorme passie en ondernemingslust die er bij alle rondleiders vanaf spatte. De trots ook, trots op wie we zijn, wat we doen en waar we naartoe gaan, samen, met elkaar.

De keuze voor deze nieuwe locatie is niet zonder slag of stoot tot stand gekomen maar was voor Peter van de Pol een absolute niet te bediscussiëren eis: de kennis van de medewerkers in huis houden en dat is gelukt.

In honderd ton staal komen straks meer dan tienduizend ramen, ramen waar het zonlicht al dan niet diffuus doorheen komt om onze prachtige zaden te produceren, zaden met sterke genetische eigenschappen, zaden met liefde geproduceerd door medewerkers met een even zo sterke verbondenheid.

Dat is sterke genetica in optima forma.

Dat is leven door meer dan tienduizend ramen..,

Het begint klein, maar dan....

Hoe zal ik dit blog in vredesnaam beginnen...

Alles buitelt door en over elkaar heen.

Het begint klein, zoals een plant of bloem vanuit een zaadje groeit.

Het begint klein, zoals een berichtje dat daarna grote gevolgen heeft...

Ook een tumor begint klein, maar dan....

In maart van dit jaar mocht ik voor Schoneveld Breeding een prachtige actie op touw zetten in het kader van NLdoet. Achtduizend planten vonden hun weg naar een aantal instellingen en goede doelen en dat was fantastisch. Natuurlijk waren er ook een aantal groepen en mensen die ik moest teleurstellen, zij waren het niet geworden.

Na de actie kwam er een berichtje binnen van één van de mensen die op de actie gereageerd had en die het niet geworden was. Zij had de stap genomen om toch een mail te sturen, niet voor haarzelf maar voor iemand anders. 

Dat mailtje was klein en puur en kwam van Viola.

Viola scheef dat ze heel graag een bloemetje zou willen voor de vrouw die zich al tien jaar met hart en ziel inzet voor de Stichting STOP Hersentumoren. 

Ze vertelde dat er anno 2017 nog steeds weinig of geen onderzoek werd gedaan naar hersentumoren en dat Klaske Hofstee, de oprichtster van de stichting een diner wilde geven ter gelegenheid van haar eigen verjaardag. Als verjaardagscadeau organiseerde zij het HOOFDdiner waarvoor je je kon aanmelden tegen betaling van vijftig euro. Vijfentwintig euro daarvan was voor het eten en twee muntjes voor een drankje, de andere 25 euro ging naar de Stichting, en die opbrengst was haar "cadeau".

Klaske's man heeft al tien jaar jaar een hersentumor, samen hebben ze twee jonge kinderen.

Viola vroeg een bloemetje, mijn baas besloot dat sponsoring met onze planten meer dan op z'n plaats was. Een rondleiding door ons bedrijf kon en mocht ook, alleen was dat niet haalbaar vanwege de energie van hen die te maken hebben met een hersentumor, ook dat is een HOOFDstuk apart.

Ik mocht het regelen en organiseren.

Het begon met een klein mailtje, maar toen...

Ik meldde me aan voor het diner en laadde de bus in met een aantal trays cyclamen en twee mooi opgemaakte bakken. Één voor Klaske (dat was de wens van Viola), en één voor Viola zelf, want zonder haar reactie en mail zou dit niet gebeurd zijn.

Klaske was totaal overdonderd en blij verrast met de kleurrijke plantjes. Even nog twijfelde ze of ze de plantjes zou verkopen maar zoals ze zelf zei "ik zuig iedereen al uit met donatie op donatie, deze geef ik weg aan de deelnemers aan het diner uit dankbaarheid dat ze er zijn".

Gedurende de avond maakte ik kennis met bijzondere mensen, mensen met een hersentumor, mensen wiens partner, vader, moeder, dochter of zoon getroffen was door deze sluipmoordenaar van de hersenen.

Ik luisterde naar de verhalen van Hans en Viola, Klaske en Nico, van Herman die gevonden was tussen zijn tulpen met wat eerst epilepsie leek maar dat niet bleek te zijn. Het ontroerende verhaal van stoere Kees die zich na het verlies van twee liefdes inzet voor de stichting waar hij kan, van bijzondere Mike die zich na de dood van zijn vader volledig wijdt aan onderzoek naar hersenkanker, en van heel veel anderen.

Ik leerde dat er tot 10 jaar terug vrijwel geen onderzoek werd gedaan naar hersentumoren en ook nu nog steeds weinig of niet. Ik leerde dat dankzij Klaske nu 42 onderzoeken (eerste en tweede fase) zijn opgestart dankzij haar niet aflatende zoektocht en inzet. Ik hoorde de vele verhalen aan en was er stil van, stil en onder de indruk.

En ik leerde dat het genezingspercentage van een hersentumor 0.3% is, nog geen procent dus.

Ik heb nog heel veel meer gehoord, teveel om het allemaal goed te kunnen beschrijven.

Het was schokkend en confronterend, heftig maar ook hoopvol.

Hoopvol, omdat er mensen zijn die zich hardmaken voor meer onderzoek, omdat er mensen zijn die door blijven knokken voor dit prachtige leven, een leven dat de moeite waard is.

In mijn oren klinkt nog steeds de klaterende lach van Klaske...

Hoop.....

Ook dat begint klein, maar dan...!!!!

(Voor meer informatie of mogelijkheden voor donaties of sponsoring, neem alsjeblieft contact op met Klaske Hofstee? www.stophersentumoren.nl)
of steun http://www.3bergentocht.nl/Klaske-Faaij-Hofstee 

Daarom juist dát tuincentrum..!!

Een paar weken geleden...

Ik ben net verhuisd en bezig om mijn huisje echt mijn huisje te maken.

Constant op zoek naar leuke accessoires, hebbedingetjes en natuurlijk planten.

In mijn la ligt nog een cadeaubon van veertig euro voor een tuincentrum, gekregen voor mijn verjaardag. Met de bon in mijn tas en een hoofd vol ideeën ga ik op weg.

Een paar hangplantjes wil ik in elk geval, in leuke potjes of misschien ook in zo'n macramé plantenhanger.

In elk geval wil ik een chinees lantaarntje, een plantje dat ik ook heel lang geleden in mijn toen tienerkamer had.

Verwachtingsvol stap ik het tuincentrum in, niet met mijn werkachtergrond maar als consument.

Braaf volg ik de looproute en zie dingen die ik leuk vind.

Dan beland ik bij de potten en de hangplanten.

Ik ontdek twee schattige wandpotjes in de kleur die past bij mijn interieur.

Nu de plantjes nog...

De hangplanten die in dezelfde hoek hangen hebben allemaal potmaat 10-12 of veel groter.

Mijn potjes zijn ovaal, er past hooguit een 8 cm plantje in.

Ik zoek en zoek maar kan niets vinden dus roep ik de hulp in van een medewerker.

Schouderophalend zegt hij dat ik dan langs de tafels moet kijken, daar hangen hier en daar ook hangplanten.

Ik vraag hem of ze ook een chinees lantaarntje hebben en hij mompelt dat die ook ergens moeten hangen. 

Zelf op zoek dan maar..

De hangplanten die ik vind zijn ook allemaal van een grote potmaat dus ik zoek dezelfde medewerker weer op en vraag of ze geen kleinere potmaat verkopen, de potjes zijn toch echt 8 cm.

"Tsja, die hebben we niet, dan kunt u misschien de mini's nemen", is zijn antwoord terwijl hij doorgaat met waar hij mee bezig is, wat dat dan ook is... onverschilligheid ten top.

De mini's had ik al wel gezien, had zelfs al drie kleine cactusjes gekocht maar de hangplantjes stonden daar niet bij.

Twijfelend bedenk ik mij dat ik dan misschien beter de potjes terug zou kunnen zetten maar ik vind ze gewoon te leuk, dus koop ik de potjes zonder plantjes en loop met een kleine kater het tuincentrum uit.

Eenmaal thuis baal ik van de potjes zonder plantjes dus ik wandel naar mijn "huisbloemist".

Ik vertel hen van de potjes en nee, ook zij hebben geen 8 cm hangplantjes.

Wat ik dan wil?

Ik vertel dat ik sowieso een chinees lantaarntje wil en een andere leuke.

Van cyclamen, primula en ranonkel weet ik veel maar vraag me niet naar andere gewassen want dat weet ik meestentijds niet..

De bloemist pakt zijn mobiel en samen scrollen we door hangplantjes.

Ik zeg wat ik leuk vind en hij belooft dat hij zal kijken bij de groothandel waar hij het weekend weer naartoe gaat.

Twee dagen daarna krijg ik mijn gewenste hangplantjes in de juiste potmaat en ben helemaal blij!

Afgelopen weekend....

In mijn voortuin staan nog twee fruitboompjes die van de vorige bewoners zijn en die ze zouden ophalen. Dit weekend gaat dat gebeuren en dus heb ik opeens twee kale plekken in mijn tuintje.

Ik had me voorgenomen zelf ook weer twee fruitboompjes te kopen en had al gezocht op internet.

De boompjes waren er nog niet uit of ik zat al in de auto op weg naar het tuincentrum.

Niet dat tuincentrum van de vorige keer, behorend tot een grote keten, maar het tuincentrum net even verderop, Tuinland,  onderdeel van een veel kleinere keten.

Ik parkeer mijn autootje, haal een kar en ga naar binnen en direct naar buiten waar ik de fruitboompjes verwacht. Inderdaad staat er van alles.

Mijn oog valt op een prachtig boompje met diep donkerrode bloesem. Er hangt een enorm etiket aan waarop een verleidelijke rode appel staat afgebeeld, rood van schil maar ook rood van vruchtvlees, het ziet er echt zo lekker uit!

Maar het boompje is best hoog dus ik besluit dat ik toch wel advies nodig heb.

Ik loop naar binnen en schiet een medewerkster aan, vraag of er iemand is die verstand heeft van fruitbomen. Ze roept onmiddellijk een collega op en zegt dat die naar mij zal toekomen en of ik bij de fruitbomen buiten wil wachten.

Na een paar minuten komt er een vriendelijke man aan die zich verontschuldigt dat ik even heb moeten wachten, hij was onderweg steeds aangeschoten door klanten.

Ik leg uit wat ik zoek en wat ik wil, wijs op de verleidelijke boom.

Hij vertelt dat de boom wel een snelle groeier is, zo'n 1 tot 1,5 meter per jaar en dat het snoeien wel precies dient te gebeuren want anders is er geen fruit.

Oeps, daar had ik nog niet aan gedacht..

Of ik hem dan niet gewoon klein kan houden vraag ik.

Jawel, dat kan wel, maar dat gaat wel ten koste van de vorm en de vruchten, en, zo zegt hij, het zijn hele kleine appeltjes..

Kleine appeltjes? vraag ik, op het etiket staan ze heel groot afgebeeld!

Het zijn volgens hem echt kleine appeltjes...

Dat, plus de precieze snoei en de snelle groei maakt me duidelijk dat dit voor mij geen goede keuze is.

De man oppert nog mini-fruitboompjes maar ook daar is de snoei belangrijk en de maat voor mij te klein.

Een leilinde dan, vraag ik?

De man schiet nog net niet in een deuk en antwoordt dat dat voor mij wellicht ook niet de meest geschikte keuze is gezien de noodzakelijke leid- en snoeitechniek.

Hij heeft naar me geluisterd en me goed ingeschat....

De man oppert dat een (ik heb het etiket bewaard anders was ik het al vergeten) Photinia misschien iets voor mij is en wijst  ondertussen naar een rijtje planten op stam.

Hm..niet direct wat ik in gedachten heb maar ik loop met hem mee..

Hij wijst op de bolvorm en de stamhoogte, vertelt mij dat deze oersterk is, ik hem kan snoeien wanneer en hoe ik maar wil, dat deze ook in de winter het blad houdt en het weetje "hoe kouder, hoe roder het blad"...

En daar val ik voor...

Ik bedank hem voor zijn advies en zeg dat ik nog even wil rondkijken.

Toch nog weer even gekeken bij de mini fruitboompjes maar die waren te klein en dat snoeien, nee dat zou 'm voor mij echt niet gaan worden.

Terug naar buiten, naar de Photinia's.

De hele rij bekeken en er twee mooie uitgekozen.

Flinke jongens, zware jongens ook, zelf op mijn winkelkar getild, en toen voorzichtig manoevrerend naar binnen.

Ik ben nog niet binnen of er schiet een medewerkster op mij af, of zij misschien de planten alvast naar de kassa zal brengen zodat ik nog even rustig verder kan winkelen, en daar in de hoek staan nog wel lege karren, dan hoef ik niet meer naar buiten...

Dankbaar geef ik mijn kar aan haar en haal een lege kar waarmee ik de looproute volg.

Natuurlijk ben ik benieuwd of ze hier dan wel kleine hangplantjes hebben.

En ja, dat hebben ze. Weliswaar in 8 cm alleen het Chinese lantaarntje, maar ze hebben het.

En op mijn vraag of ze nog meer 8 cm hangplantjes hebben antwoordt een vriendelijke medewerkster dat ze die wel gehad hadden maar nu helaas even niet meer, en of ze mij verder nog ergens mee kan helpen?

Ik bedank haar en loop naar de kassa waar mijn kar al klaarstaat.

Samen met dat wat ik nog extra gekocht had reken ik af, net voordat ik nog even geholpen word met een zak extra potgrond.

En natuurlijk loopt er iemand met mij mee om alles in te laden in mijn kleine autootje, voorzichtig en met zorg.

Mijn kar wordt weer mee teruggenomen en het "nog een fijne dag mevrouw" klinkt niet plastic maar gemeend..

Blij rij ik naar huis en plant mijn boompjes..

Zo kan het dus ook!

Daarom juist dát tuincentrum.....,

Cyclamen met of zonder Make-Up?

Je ziet ze wel eens staan bij bloemist of tuincentrum, planten of bloemen met een niet “natuurlijke” kleur. Daarmee bedoel ik dat de kleur voor die specifieke bloem of plant ongewoon is. Niet dat de kleur zelf onnatuurlijk is want je hoeft maar te kijken op internet en je ziet dat alle schakeringen in de natuur overstelpend en in volle glorie aanwezig zijn.

Je moet er van houden, dat geldt voor alles.

Waar de één staat te zwijmelen bij een gepimpte roos of een plant met gekleurde punten aan het blad maakt de ander een wegwerpgebaar.

Over smaak valt niet te twisten maar je kunt er wél over praten..

Zo zijn er sinds een jaar of twee ook cyclamen verkrijgbaar die “in de make-up” zijn gezet.

Zachte make-up, felle make-up, make-up met glitters, bijna alle kleuren oogschaduw zijn in bloemvorm terug te zien.

Vind ik dat leuk? Nou, dat hangt dus van een aantal factoren af…

Cyclamen met glitters zou ik nu niet in de kamer zetten maar rond de Kerstdagen misschien wel, gecombineerd met de kerstballen die ik mooi vind.

Let wel, die IK mooi vind, een ander vindt weer andere ballen mooi, of sterren of figuren.

Maar de cyclamen met zachtgele make-up zijn straks hartstikke leuk rond de Pasen, als zo’n beetje alles geel is.

Zelf vind ik vooral de zachtroze en zachtblauwe tinten prachtig passen in een kapsalon, schoonheidssalon of wellness resort, plekken waar jezelf mooi laten maken.

Daar is make-up volkomen natuurlijk.

Benieuwd naar de verschillende sferen en mogelijke toepassingen?

Bekijk dan het assortiment op de website of volg de Facebookpagina!

Samen bestaat nog wel....

Vrijdagmiddag 16.30.

Ik word gebeld door een collega met de mededeling dat mijn baas een lumineus idee heeft.

Geïnspireerd door de berichten rond NLdoet wil ook hij een bijdrage leveren.

We mogen 8000 planten ter beschikking stellen voor het goede doel en aan mij de taak om deze actie op Facebook te verspreiden.

Ik plaats het bericht en vrijwel direct stromen de reacties binnen, allemaal hartverwarmend, stuk voor stuk.. het hele weekend ben ik ermee bezig en wat is het moeilijk om te moeten gaan kiezen.

Elke reactie ademt betrokkenheid, bevlogenheid en compassie.

Het is letterlijk verwarmend om te voelen hoeveel mensen betrokken zijn bij medemensen, hoeveel aandacht en liefde er is voor en vanuit de zorg voor elkaar.

Individualisme viert hoogtij, zo hoor je vaak, maar wat ik lees is verre van individualistisch..

In de loop van het weekend zie ik namen terugkomen, namen van zorgsinstellingen die verschillende locaties hebben, medewerkers van die verschillende locaties die elkaar erop attent maken, elkaar taggen, allemaal enthousiast, zonder uitzondering.

Zondagmorgen na 10 uur moet ik gaan selecteren en weer loop ik alle reacties door.

Ik heb er moeite mee dat niet iedereen planten kan krijgen maar dat is logistiek gewoon niet mogelijk. Wij zijn een veredelaar, we produceren zaden, we denken in zaden maar nu even in planten, heel veel planten..

Zorgvuldig en in overleg kiezen we de gelukkigen, blije reacties zijn ons deel.

Maandagmorgen, vandaag worden de planten opgehaald maar die moeten nog wel worden geraapt zoals dat heet, en klaargezet op karren..

Alle hens aan dek, de mouwen letterlijk opgestroopt, wordt de klus geklaard.

Geweldige collega's die de hele dag doorbuffelen.

En dan de "winnaars", met recht de winnaars...

Ze hebben auto's en mensen geregeld. De ene een bus, de andere een vrachtauto, en weer anderen komen in een colonne van personenauto's, de stoelen naar voren en inladen die planten, desnoods maar twee keer rijden, of drie keer.

Wat deze dag onbetaalbaar maakt is de vele blije gezichten, het enthousiasme en de blijdschap over de planten en wat ze er allemaal mee gaan doen en hoe blij de mensen zullen zijn die van de planten mogen gaan genieten.

Niet alleen de winnaars van vandaag maar iedereen die gereageerd heeft zijn mensen die écht gaan staan voor wat ze zeggen, die zich inzetten voor een ander, niet in de bank blijven hangen maar écht het verschil maken.

Samen bestaat nog wel...!

De cirkels gaan door..

Wat een bijzondere dag....

Ik weet niet of ik dit nu moet schrijven op mijn blog verhalen uit de sierteelt, of op mijn vlammetjes.

Het past bij allebei, vlammen doet het in elk geval...

 

Vandaag was ik na een turbulente verhuizing toch even op mijn werk.

Heel bewust, want vandaag zou Pepijn Schoneveld langskomen op het bedrijf met een cameraploeg van Omroep Gelderland voor een documentaire over hem en zijn nieuwe show.

Pepijn is cabaretier en acteur en wordt steeds bekender.

Pepijn is ook ook de zoon van Patty en Rens Schoneveld, oprichters van het bedrijf waar ik werk, al lang geleden overgenomen door Peter van de Pol, de huidige eigenaar.

 

Patty had een bijzondere band met Sjef, mijn Lief, maatjes in veel, maatjes in kanker, maatjes in verschrikkelijk lachen, diepzinnige gesprekken, maatjes in kunst...

 

Dat maakte Pepijn's bezoek vandaag extra bijzonder.

Dingen gebeuren niet zomaar en wanneer je het toelaat kun je zoveel diepere lagen bereiken..

 

Dat gebeurde mij vandaag...

Het was genieten om Pepijn terug te zien gaan naar zijn jeugd, zijn roots.

Het was ontroerend te zien hoeveel gelaatsuitdrukkingen en bewegingen hij van zijn vader had.

Gezichtsuitdrukkingen liegen niet..

Het was indrukwekkend om te zien wat voor man hij is geworden..

 

Dat alles gaf het een extra dimensie vanmorgen.

En nu? 

Nu zit ik na te mijmeren en zomaar opeens heb ik een visioen van Patty en Sjef, samen ergens daar, bulderend van de lach, tranen met tuiten van het lachen samen, maatjes voor altijd, in een bijzondere verbondenheid die verder gaat dan dit leven..

 

En ik weet dat het waar is, dat het daar is..

En zo zit ik dit hier dus met een enorme glimlach op mijn gezicht te schrijven en ik voel alleen maar  liefde en vrede voor twee bijzondere mannen die elk zo hun unieke footprint hebben achtergelaten, onmiskenbaar en onuitwisbaar..

 

Niet te doven vlammetjes waarvan één uit de sierteelt en de ander uit het onderwijs.

En ook Pepijn maakt zijn eigen footprint.

 

De cirkels gaan door...

 

(Noot: het interview met Pepijn wordt 16 februari uitgezonden op Omroep Gelderland in het programma "uit met Esther", vanaf 17.20 uur)

 

 

De cirkel weer rond...

Ruim drie maanden was ik "van de wereld", Facebook en andere media waren minder dan relatief...

De mensen in mijn schil wisten wat de reden was, anderen iets daarbuiten vermoedden wat, en sommigen wisten het ook niet...

Ruim 11 jaar werk ik nu bij Schoneveld Breeding, en ruim 11 jaar heeft de liefde van mijn leven gevochten tegen kanker. Gevochten, maar al die die tijd het leven geleefd, vol passie en hartstocht..

En ik vocht met hem mee..

Drie maanden geleden viel het zwaard van Damocles dan toch onverbiddelijk.

Van mijn werk kreeg ik alle ruimte om daar te zijn waar ik nodig was, bij mijn Lief..

Zo dankbaar ben ik daarvoor, zo dankbaar en blij ook met alle steun en medeleven van collega's.

Zo geraakt door mensen uit mijn omgeving die het wisten...

Zo gesteund ook....

7 januari heeft mijn Lief deze wereld waardig verlaten, waardig en sterk zoals hij was..

En hij heeft een leven vol liefde achtergelaten, ik heb rugzakken vol, genoeg voor de rest van mijn leven...

Morgen ga ik weer aan het werk, mijn werk waar ik zo enorm veel voldoening in vind, bij een bedrijf dat niet zomaar een bedrijf is maar veel meer dan dat, een wezenlijk deel van mijn leven.

Collega's die soms meer zijn dan collega's, meer voelen als vrienden of familie...

Bloemisten uit mijn werk die zoveel meer zijn dan zomaar een bloemist..

Die op hun zo eigen prachtige manier vormgeven aan wat precies past..

Zonder iemand tekort te willen doen wil ik hier toch een enorme liefdevolle knuffel geven aan Marcus en Jennifer Trouw van Puur Bloemen in Twello. Samen met Kimberly hebben zij precies gevoeld welke bloemen mijn Lief op zijn leven geschreven stonden, dat gaat heel veel verder dan "een opdracht"..

En dus ga ik morgenochtend weer aan mijn werk dat ik met zoveel passie en overgave doe, met als motto een zin uit mijn lijflied.. "heb het leven lief" van Liesbeth List.

"Ontwapen je verdriet met dezelfde overgave als waarmee je huilt, je kunt uit je as herrijzen.."

En dus omarm ik de bloemen die bij hem hoorden, de Strelitzia, Paradijsvogel als hij was, de Gloriosa, glorieus als hij was, de Magnolia, in een ultieme uitbarsting, voorzichtig ontluikende narcisjes, en nog veel meer..

En natuurlijk met bamboe uit eigen tuin, doordonderend en niet te stuiten, een onlosmakelijke erfenis van Patty Schoneveld, bijzonder mens en dierbare vriend...

En zo is de cirkel weer rond...