Totaal aantal pageviews

dinsdag 26 januari 2016

Het bruist en het borrelt op de IPM

De IPM Essen, de toonaangevende tuinbouwbeurs in Europa, en misschien zelfs wel in de wereld wanneer je naar het internationale karakter van de bezoekers kijkt.
Vandaag mocht ik er naartoe en het was weer een feestje..

Al bij binnenkomst in de plantenhal komt er zo'n energie naar boven.
Energie die natuurlijk door zoveel mooie planten en bloemen komt maar zeker ook door wat veel stands uitstralen. Het geloof in eigen product, de gedrevenheid ervoor te gaan.
En de bezoekers die vandaag op de eerste dag in grote getale kwamen, vanuit heel de wereld.

Natuurlijk is mijn eerste doel onze eigen stand in Hal 2.
Onze stand heeft een iets andere plek dan voorgaande jaren, het is een kopstand die er mag zijn.
Prachtige plantmuren met natuurlijk al onze producten erin en mooie arrangementen.
Een enthousiaste stand bemanning die allemaal al druk in gesprek zijn met bezoekers.

Na een kop koffie ga ik zelf op pad en het is niet moeilijk jezelf dan te verliezen in zoveel moois.
Verrassingen blijven ook dan het leukst.
Mensen letterlijk tegen het lijf lopen die je al even of langer niet gezien hebt.
Warme begroetingen en uitwisseling van “hoe gaat het nu met jou?”

En dan loop je weer een hoek om en stuit je op de Make-Upz cyclamen.
Cyclamen die letterlijk in de Make-up gezet worden, tot voor kort alleen in blauw en roze, met glitters, lekker glamourous, beetje over de top.
Zelf heb ik de associatie met schoonheidssalons en wellness-centra.
Ik weet niet waarom, misschien omdat het een soort van luxe uitstraling heeft.
Maar daarnaast stond een tray met cyclamen in pasteltinten, ook in de "Make-up" gezet.
Zachtblauw, zachtgroen, zachtgeel, zachtzalm en zachtroze, en het stond me daar leuk!
Ik hou eigenlijk helemaal niet van geverfde bloemen en planten en toch was het leuk, anders.
Maar wat het dan extra leuk maakt is het feit dat achter die tray een stralende kweker staat, met een grijns van oor tot oor, omdat hij iets anders heeft, iets nieuws, iets onderscheidends.

En hoe mooi haken dan dingen in elkaar wanneer je even later langs Desch Plantpak komt, een fabrikant van bedrukte en speciale potten, alles met verschillende thema's.
Ook hier stonden Make-Upz cyclamen in zachtroze potten.
En ook hier iemand die mij enthousiast vertelde over wat zij deden, wat hun missie was.
En zo leerde ik wat een carbon footprint is.
Want je kunt een plant nog zo milieubewust en biologisch produceren, maar als de potten uit een ver land komen en vervoerd moeten worden zit er ook een andere milieubelasting op.
Dat uitzoeken, dat meten, daar mee aan het werk gaan is hun uitdaging.

Bruisend en borrelend in mijn hoofd even een heerlijk kopje koffie bij Flora Holland, waar een mevrouw hapjes maakte met eetbare bloemen.
En ook hier kreeg ik uitleg over het hoe en waarom, dat het niet alleen eetbare bloemen waren maar veel meer, met veel meer toepassingen. Bijvoorbeeld roomkaas met een toefje jam, jam van aardbeien en lavendel, jawel.
En met mijn ogen dicht proefde ik de lavendel en waande mij in een zomerveld.
En dat was nog maar één hapje...
Op haar kaartje stond "culinaire beleving" en dat was het zonder twijfel.
Maar ook hier weer was het échte feestje het enorme enthousiasme en de passie van diegene die het presenteerde.

Terug weer naar de eigen stand waar het weer vol stond met bezoekers.
En van een afstandje keek ik met een grote grijns naar mijn collega's, zonder uitzondering bezig met hetzelfde enthousiasme en de passie die ik de hele dag al gezien had.

Ook daar borrelde en bruiste het.

Het feestje van de IPM duurt nog tot en met vrijdag, mis het niet!




maandag 18 januari 2016

challenges in de wind...

Ik kan er niet meer omheen.
Vandaag werd ik getagd in een bericht om mee te doen met een #challenge die ik al heel vaak voorbij had zien komen bij anderen. En ik voel me eigenlijk verplicht om mee te doen, vanwege mijn werk en ook naar de persoon toe die mij getagd heeft.

Maar iets maakt mij dwars.
Het heeft een beetje hetzelfde effect als de prachtige en ontroerende boodschappen die je soms via What’s App ontvangt. Je bent mooi, je bent een engel, je bent sterk en of je die boodschap gelijk maar even wilt delen naar 25 vriendinnen. Er zal je iets goeds overkomen mits je binnen een half uur reageert. Of zoiets…. Er staat nog net niet bij dat wanneer je niet onmiddellijk gaat delen je iets ergs overkomt. Vergelijkbaar met de kettingbrieven van (heel) vroeger…

Challenges zijn prachtig voor wie ze aangaat, aangaat vanuit welke innerlijke overtuiging dan ook, of dat nu gaat over de #lekkerinjevelchallenge, de #ultimatelaughchallenge, de #goudencupchallenge, de 4dgnplantchallenge, de 4dgnbloemchallenge of die van vandaag, de #bluemondaychallenge.
Ja heus, die laatste hebben ze bijgewerkt van vorig jaar, je moet alleen even je mailadres invullen, de nieuwsbrief krijg je er dan daarna gratis bij….

Ik wil graag uitgedaagd worden, gestimuleerd worden om dingen te doen of wellicht te veranderen.
Maar het moet geen “challenge om de challenge” worden.

Je gaat een uitdaging aan die je jezelf oplegt, al dan niet gestimuleerd door personen in je omgeving.
Een uitdaging heeft iets positiefs, zo zegt mijn gevoel dat wordt bevestigd door de definitie in het woordenboek: 1- Een taak die moeilijk te verwezenlijken valt. 2- Een daad gericht op het ontlokken van een specifieke reactie. 

Even googelen op “challenge” geeft een subtiel andere omschrijving: 
uitdaging (ww.): bestrijden (ww) ; betwisten (ww) ; aanvechten (ww) ; bestrijding (ww) ; uitdagen (ww) .
Op één of andere manier komt het bij mij agressiever binnen dan bij ‘uitdaging”.
Zou het daardoor komen dat ik er ietwat agressief van wordt? Van die verschillende “hetmoetpersechallenges”?
Let wel, dit is mijn persoonlijke beleving en ik verwoord mijn eigen gevoelens hierbij.

Dus ga ik niet meedoen met welke challenge dan ook waarvoor ik –ongetwijfeld met de beste bedoelingen- door vrienden en bekenden wordt “genomineerd”.

Het leven met alles wat daarbij hoort is voor mij de ultieme uitdaging, elke dag opnieuw, in al haar facetten.
Die uitdaging grijp ik elke dag met beide handen aan en adem het in met diepe teugen.

Mijn dwarse gevoel is weg, vanaf nu laat ik alle challenges met een glimlach voorbijkomen.

Challenges in de wind…..





woensdag 6 januari 2016

Zonder griep... GELUKKIG NIEUWJAAR!!

Wat had ik mij erop verheugd.
De eerste werkdag van het nieuwe jaar, met een traditionele opening voor allemaal.
Van half acht tot half negen 's morgens nieuwjaarsstart op mijn werk, met koffie, thee en lekkere stol, of zoiets...
Omhelzingen, kussen en goede wensen, samen het nieuwe jaar in.
Maar het liep even anders..

Zaterdagavond geveld door de griep, voor het eerst sinds jaren en niet zo'n klein beetje ook.
Alles wat daarbij hoort kwam langs, details overbodig.
Niet over na een dagje, nee, het donderde dagen door, zaterdag en zondag waren zombiedagen, zowel overdag als 's nachts.
Eventjes hoopte ik nog, maar de maandagmorgen was onverbiddelijk.
Niks stoer, fris en fruitig het nieuwe jaar inluiden, maar klam en drijvend in mijn bed...
Verdrietig was ik daarover....

Vandaag, woensdag, stond er een training op de agenda, een training voor en op mijn werk die ik niet wilde missen, eigenlijk niet kon missen vond ik.
Dus alle hens aan dek, ik moest en zou erheen...
Om 10 voor 10 sloop ik als een dief naar binnen, na de koffiepauze van kantoor en teelt, zo hoefde ik niemand onder ogen te komen en niets uit te leggen.
Niet hoeven uitleggen waarom ik er maandag niet was, niet hoeven uitleggen waarom ik niet kon zoenen en omhelzen, ik wil toch niemand opzadelen met die afgrijselijke griep?!!

Om 12.30 was de training over, ik stond te tollen op m'n benen, was blij dat ik gegaan was maar had nu de knollen meer dan op.
De presentatieruimte uit, de kantine door waar mijn collega's van de Zapro (zaadproductie) lunchpauze hadden.
En ik zag hen zitten als in een waas, zag hun nieuwjaarswensen en hun verbazing dat ik zomaar doorliep, doorliep zonder een woord of blik.
Zo helemaal niets maar dan ook echt NIETS voor mij!!
En ik baalde daar zo van, maar kon het echt niet op dat moment, was bang dat ik ter plekke in tranen zou uitbarsten, en daar wilde ik 2016 nu juist NIET mee beginnen...

Dus vluchtte ik de kantine uit en vloog naar huis.
En toen, onder mijn dekentje in de bank, kwamen de beelden terug, en voelde ik het gemis.
Het gemis van mijn lieve, leuke, jonge, oude, blonde, donkere, vrouwelijke en mannelijke collega's.
Collega's die het hele jaarrond ook mijn familie zijn, mijn "werkfamilie".
En ik voelde me zo ¥£$#% (dat woord dat ik van mijn moeder echt niet mag zeggen)..

En omdat je vandaag, 6 januari, elkaar eigenlijk voor het laatst gelukkig nieuwjaar mag wensen -wie heeft dat ooit bedacht trouwens- wens ik hierbij al mijn lieve collega's een Voorspoedig Nieuwjaar, met alles wat mooi, goed en wenselijk is.

En die kus en omhelzing? 
Die komt volgende week, warm, echt en oprecht!

Zonder griep.....

GELUKKIG NIEUWJAAR!!!